پی.بی.اس: راه درمان شکاف‌های جنسیتی در "افغانستان"

به گزارش سرویس بین الملل "استفانی کیس" که در طول روز یک افسر حقوق بشر در دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در غزه است، بعد از ساعت کاری سازمان غیرانتفاعی «دوندگان آزاد را اداره می‌کند و احتمالاً خودش هم جزو دونده‌ها است.
 
پی.بی.اس نیوز نوشت: در سال 2012، این دونده‌ رقابت‌های دوی مسافت به افغانستان رفت و با زنانی آشنا شد که در یکی از خانه‌های امن زندگی می‌کردند و تجربه‌های خشونت‌های خانوادگی داشتند.
 
کیس تصمیم گرفت به آن‌ها کمک کند. بنابراین، وی با برگزاری 3 مسابقه‌ دو فوق ماراتون، 10000 دلار برای این خانه‌ امن جمع‌آوری کرد. اگرچه این زنان برای دریافت کمک خوشحال بودند اما تجربه‌ استفان درمورد دویدن، برای آن‌ها موجب کنجکاوی شد.
 
خود این زنان نمی‌توانستند بدون یک مرد به‌عنوان محافظ، حتی در خارج از خانه‌هایشان قدم بزنند چه رسد به شرکت در ورزش. کیس می‌گوید که پس از آن، مصمم شده تا راهی امن برای خروج زنان از خانه‌هایشان پیدا کند.
 
وی افزود: زمانی که زنان بتوانند در فعالیت‌ها سهم بگیرند و راهی برای استفاده از توانایی‌های ذهنی و جسمی خود بیابند، به‌ خصوص اگر آن‌ها شانس انجام کار را در خارج از منزل داشته باشند، می‌توانند جنبه‌های دیگری از وجود و شخصیت خود را بشناسند و برای اصلاح فضای عمومی تلاش خواهند کرد.
 
به گفته‌ وی، این امر منجر به تغییر ادراک جامعه از نقشی خواهد شد که زنان و مردان هر جامعه‌ای باید برعهده داشته باشند.
 
بنابراین، کیس در سال 2014، سازمان «دوندگان آزاد » را به‌ راه انداخت که هدف آن فراهم‌ آوردن فرصت‌های ورزشی برای زنان و دختران در مناطق جنگ‌زده بود.
 
این گروه که در نیویورک تأسیس شد، یک پایگاه اصلی در ارتفاعات مرکزی افغانستان، بخشی از رشته‌ کوه‌های هیمالیا، دارد.
 
بخش عمده‌ فعالیت‌های این سازمان در افغانستان انجام می‌شود و برنامه‌های آن عبارتند از تشکیل گروه‌های دانشجویی برای پیاده‌روی و هم‌چنین آموزش‌ دادن شرکت‌کنندگان برای مسابقات دوی مسافت.
 
کیس برای اجرای برنامه‌های پیاده‌روی، با یک سازمان محیط زیست محلی همکاری می‌کند که روابطی قوی با کشاورزان و دیگر کارگران منطقه دارد که دختران ممکن است در مسیر با آن‌ها مواجه شوند.
 
وی می‌گوید: تنها به‌دلیل این همکاری است که ما می‌توانیم یک گروه از دختران را برای پیاده‌روی به تپه‌ها ببریم و قادر هستیم تا اعتماد و پذیرش کشاورزشان و دیگر مردانی که دختران را آن‌جا می‌بینند به‌دست بیاوریم. اما این کار اگرچه آهسته انجام می‌گیرد اما به‌ طور حتم تبدیل به یک مسئله‌ عادی خواهد شد.
 
سازمان «دوندگان آزاد» هزینه‌ رفت‌وآمد 2 زن افغان را برای شرکت در مسابقه‌ای 7 روزه در صحرای «گبی» چین پرداخت کرد. یکی از زنان به نام «زینب» در ماه اکتبر، تبدیل به اولین زن دونده‌ ماراتن در افغانستان شد.
 
این سازمان با توجه به موفقیت‌ها و دست‌آوردهایش، تصمیم گرفت تا یک تیم را برای مسابقه‌ فوق ماراتن دیگری که این‌ بار در سریلانکا برگزار می‌شود، آموزش دهد.
 
آرزو (که برای حفظ هویتش نام خانوادگی‌اش ذکر نمی‌شود) قصد دارد در ماه فوریه در این مسابقه شرکت کند. وی که 23 سال سن دارد کودکی‌اش را در کابل گذرانده است.
 
آرزو گفت که با هم‌کلاسی‌هایش فوتبال بازی می‌کرده است اما در یک کشور مردسالار، برایش بسیار دشوار بوده است که بدون جلب توجه ناخواسته در خیابان‌ها پیاده‌روی کند.
 
این مسابقه‌ فوق ماراتن که قرار است در سریلانکا برگزار شود، فضایی امن و محافظت‌شده برای وی فراهم خواهد کرد تا به هدفش برسد و کاری که دوست دارد انجام بدهد.
 
آرزو دلیل ثبت‌نامش را چنین توضیح داد: من به خودم باور دارم و شرکت در این ماراتن به من قدرت خواهد داد.
 
پیش‌ از این، وی صبح‌های زود که خیابان‌ها خلوت بودند برای دویدن می‌رفت، با این‌حال انتظار دارد که این وضعیت تغییر کند.
 
آرزو می‌گوید: من از خودم می‌پرسم چه زمان قرار است ترسیدن را کنار بگذاریم و به‌همین‌دلیل هم می‌خواهم بعد از ماه دسامبر در طول روز برای دویدن بروم.
 
کیس گفت: شاید هر کسی نخواهد دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی یا دویدن را امتحان کند، اما نکته این‌جاست که آن‌ها باید آزادی انتخاب داشته باشند و حداقل بتوانند تجربه کنند.
 
اطلاعات روز نوشت: سازمان "دوندگان آزاد" همچنین برنامه‌ای در هنگ‌کنگ برای زنان پناهنده که عمدتاً از سومالی و یمن آمده‌ و بسیاری از آن‌ها دچار آسیب‌های روانی هستند به‌راه انداخته است. این برنامه باعنوان "پیاده‌روی برای درمان" در یک گروه مختلط جنسیتی برگزار می‌شود.
 
کیس با اشاره به چالش‌های پیش روی زنان افغانستانی، گفت: اما من همیشه به این فکر می‌کنم که اگر این کار دشوار نبود، بنابراین باید پیش از این توسط شخص دیگری انجام می‌شد و دیگر نیازی به آن نبود.
 
/