میر آباد، روستایی از توابع شهرستان چابهار در سیستان و بلوچستان است. اهالی روستا با سرهم کردن تکه پارچهها و گونیهای مستعمل چیزی به نام "چهل تکه" درست کرده و از آن به عنوان سرپناه استفاده میکنند. این روستا و چند قریه اطراف آن با وجود نزدیکی به منطقه آزاد چابهار که تنها نقطه تجارت ایران از طریق دسترسی به آبهای آزاد است، از اولین امکانات رفاهی محرومند و وضعیت بهداشتی، آموزشی و زیستی متفاوت و سختی را تجربه میکنند. حدودا در ۲۰ سال گذشته و با آغاز سالهای خشکسالی، مردم سیستان و بلوچستان درجنوب شرقی ایران، که از کشاورزی و دامداری امرار معاش میکردند عملاً درآمدشان کاهش یافته است. این موضوع موجب شده بسیاری از مردم منطقه برای کسب درآمد به شهرها مهاجرت کنند و اکنون ۴ شهر زابل، زاهدان، چابهار و ایرانشهر حالا بیش از یک میلیون نفر حاشیهنشین دارند و در این میان رتبه نخست حاشیهنشینی در کشور را شهر چابهار به خود اختصاص داده است. بنابر گفته مسئولان ۶۰ درصد جمعیت این بندر در ۳۳۰ هکتار از اراضی حاشیه شهر شامل مناطق "جنگولک، کمبمرادآباد، رمین، عثمانآباد، میرآباد و نوکآباد" ساکن هستند.
از سوختن تنه درختان زغال به دست می آید که کاربردهای فراوانی در زندگی روزمره دارد. از استفاده در پخت غذا و ایجاد گرما در شومینه گرفته تا تولید قرص های جاذب سم از دستگاه گوارش، استفاده در ماسک ضد گاز، گرافیت برای استفاده در آثار هنری و... از موارد کاربردی زغال است.
زغال به دو روش سنتی و صنعتی تولید می شود.
در روش سنتی تکه های چوب را در کوره هایی که با مصالح ساختمانی ساخته شده اند قرار می دهند تا بسوزند، سپس در گودال هایی قرار داده می شوند تا چوب های سوخته شده خفه شوند و به زغال های قابل مصرف تبدیل شوند.
زغال تولید کوره سنتی از باقیمانده چوب حاصل از نجاری و مصارف دیگر و هیزم تهیه می شود.
این کار در فضای آزاد باعث آسیب به محیط زیست می شود.
یکی از مراکز تولید زغال به روش سنتی شهرستان کهک قم است.
چوب ها اغلب یک هفته در کوره هستند و بعد از گذشت این مدت به زغال تبدیل می شوند.
کار در کوره های زغال تهدیدی جدی برای سلامت این کارگران محسوب میشود و غالباً دستگاه تنفسی آنها به خطر می افتد.
از آنجا که کارگرانِ بومی به دلیل سختی کار و دستمزدِ اندک، حاضر به کار در این مجموعه نیستند، اکثر کسانی که مشغول این کار هستند کارگران مهاجر هستند.
دهم تیر ماه بر اساس مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی روز صنعت و معدن نامیده شده است. اختصاص این روز فرصت مناسبی است که به مهمترین موتور محرکه اقتصاد یعنی بخش صنعت و معدن نگاهی اندیشمندانه شود چرا که این بخش به عنوان عامل مولد اشتغال پایدار در افزایش تولید ناخالص ملی و در آمد سرانه نقش بسزایی دارد.
یکی از موزه های معروف تهران که در محله زعفرانیه واقع شده، موزه تماشاگه زمان است که با موضوعی خاص به نام زمان، در خرداد ١٣٧٨ آغاز به فعالیت کرد و از آن با عنوان نخستین موزه ساعت ایران یاد می شود. ساختمان آبی رنگ و گچ کاری شده ی موزه یا همان خانه حسین خداداد، دارای قدمتی بیش از ۸۰ سال است و در زمان قاجاریه ساخته شده و در سال ١٣٨٢ ثبت ملی شده است. این ساختمان، ۷۰۰ متر زیربنا و در محوطهای زیبا به مساحت ۶۰۰ هزار مترمربع قرار گرفته است.
در حیاط و فضای داخلی موزه، انواع ساعتهای قدیمی از قرن هفدهم تا بیستم شامل ساعت آفتابی، ساعت شنی، ساعت آبی و ساعت سوختی، ساعتهای مکانیکی دیواری، رومیزی، جیبی و مچی به نمایش در آمده است.
دهکده گردشگری حیران در نقطه ای از گردنه کوهستانی حیران استقرار یافته که از سمت شرق به دریای خزر و شهرستان مرزی بندر آستارا در شمال غربی استان گیلان و چشم انداز های زیبای گردنه حیران، از سمت غرب و جنوب به جنگل فندقلو در استان اردبیل و از شمال به مناطق مرزی کشور دوست و همسایه جمهوری آذربایجان مشرف است. این منطقه زیبای روستایی و توریستی که در حاشیه راه ارتباطی و پرتردد آستارا به اردبیل قرار دارد، محل تلاقی و مرز مشترک بین استان های گیلان ، اردبیل و جمهوری آذربایجان است. جنگل های هیرکانی منطقه کوهستانی حیران واقع در نوار مرزی ایران با آذربایجان در فهرست آثار منابع طبیعی جهانی ثبت شده اند و بعضی از نقاط واقع در منطقه جنگلی حیران با وجود دست درازی گردشگران هنوز بکر بودن خود را حفظ کرده است.
شرکت ایران تایر (سهامی عام)، تولیدکننده انواع لاستیکهای سبک و سنگین در ایران میباشد. این شرکت در سال ۱۳۴۴ با ظرفیت سالانه ۴۰۰۰ تن تایر خودرو فعالیت خود را آغاز و پس از اجرای دو طرح توسعه ظرفیت تولیدی خود را به ۲۶۰۰۰ تن تایر خودرو در سال افزایش داد.
عمده محصولات شرکت عبارتند از: تایر سواری، تایر وانت، ایرلودروگریدر، تایرباری، تایراتوبوس، تایررادیال و انواع تیوب همگی با نام تجاری ایران تایر عرضه می شوند.
ایران تایر، یکی از شرکتهای تابعه بنیاد مستضعفان انقلاب اسلامی است که بیش از نیمی از سهام آن متعلق به بنیاد و مابقی آن به سایر سهامداران ایران تایر تعلق دارد.
با توجه به تحریمهای گسترده جهانی برای ورود مواد اولیه، این شرکت با اتکا به نیروی جوان و متخصص داخلی و همت و پشتکار کارگران به خودکفایی در تولید رسیده و هم اکنون ١۴.۵ درصد از سهم بازار لاستیک خودرو را در اختیار دارد تا سهمی هرچند اندک در تولید و خودکفایی میهن عزیزمان ایران داشته باشد.
در کناره جنوبی دریاچه ارومیه و جنوب شرقی استان آذربایجان غربی در کنار تالاب زیبای نوروزلو روستایی با نام ابراهیم آباد وجود دارد که سالهاست میزبان لک لک هاست و بیشتر از هر روستا و شهری در کشور مردم این سرزمین با خاطرات لک لک ها و جوجه آوری آنها بزرگ شده اند، لک لک ها در کوچه های روستا و در بالای تیرهای برق و حتی پشت بام خانه ها لانه سازی کرده و اهالی روستا با مهربانی تمام ازانها میزبانی میکنند. همین امر باعث ازدیاد هرساله تعداد لک لک های مهاجر شده است. تالاب نوروزلو به دلیل داشتن شرایط آب و هوایی مناسب زیستگاه مناسبی برای گونه های محاتلف گیاهی و جانوری از جمله لک لک ها است.
شهرستان زیبای قصرقند در جنوب سیستان و بلوچستان با باغات سبز انبه، مزارع باقلا و قنات ها و قلعه های تاریخی، یکی از مکان های دیدنی سیستان و بلوچستان است.
شهرستان قصرقند دارای 3 بخش مرکزی، ساربوگ و تَلَنگ می باشد.
بلوچ ها تقریباً بیش از 99 درصد بافت قومی شهرستان قصرقند را تشکیل داده اند که با گویش بلوچی مکرانی تکلّم می کنند. مردم شهرستان انسانهایی صادق، سختکوش، معتقد و مهمان نواز هستند که غالباٌ مسلمان و اهل سنت (فقه حنفی) می باشند. لباس قوم بلوچ به تبعیت از مرزهای اقلیمی مشابه لباس های کشورهای همسایه است.
منابع تأمین آب شهرستان جهت شرب و زراعت متنوع اند و شامل رودخانه، قنات، چشمه و چاه می باشند. رودخانه کاجو علاوه بر طبیعت زیبا بعنوان زیستگاه گونه نایاب جانوری تمساح پوزه کوتاه هر ساله پذیرای گردشگران زیادی از سراسر ایران است.
وجود ۲۲ رشته قنات و جاری شدن آب در دامنهها سبب شده است تا در طول سال ۲ بار برنج از شالیزارهای این منطقه برداشت شود رویدادی که در دیگر مناطق کشور کمتر اتفاق میافتد.
شهرستان قصر قند دارای شرایط اقلیمی گرم و نیمه مرطوب است.
ایرج افشار در کتاب بلوچستان و تمدن دیرینه آن به نقل از اعتماد السلطنه می نویسد: '' قصرقند در واقع پایتخت همه مکران است ، بر روی تپه بلندی، قلعه محکمی واقع است و محل نشیمن حکمران است''
سد یا تالاب آبشینه ، تالابی با زیباییهای چشمنواز که در 15 کیلومتری شرق همدان و تالاب آبشینه همان دریاچه پشت سد خاکی آبشینه محسوب میشود که بر روی رودخانه آبشینه احداث شده است. این تالاب با 85 هکتار وسعت استراحتگاهی برای پرندگان مهاجر و بومی منطقه است که هر ساله در فصول بهار از کشور ایران عبور میکنند. تالاب آبشینه یکی از زیستگاههای غنی گیاهی و جانوری در همدان است که از سال 1390 تاکنون به دلیل حفاظت از پتانسیلهای بالا، عنوان منطقه شکار ممنوع را به خود اختصاص داده است. از پرندگان این تالاب میتوان به پلیکان، کشین، فلامینگو، اگرت، حواصیل خاکستری و چوبیا اشاره کرد که از کشورهای آفریقایی به ایران سفر میکنند و تالاب میزبان مهربانی برای آنان خواهد بود. اطراف تالاب آبشینه گیاههای مختلفی مثل خانوادههای آفتابگردان، نعنا، چتریان، شب بو، گاو زبان، گندمیان، فرفیون، بقولات و بعضی از گونههای آبزی وجود دارد و با افزایش بارندگی تیپهای گیاهی در این منطقه نیز متنوعتر میشود. بیشتر پرندگان این تالاب از کشورهای آفریقایی به همدان وارد میشوند و تا پایان مهرماه در تالاب آبشینه زمستان گذرانی میکنند.
اما امسال با وجود بارش های اخیر حال این تالاب خوب نیست و حجم بسیار کمی از آب این تالاب باقی مانده است.