کلانتری: پروتکلهای بهداشتی همچنان باید در سالنهای اجرای تئاتر رعایت شود
کارگردان نمایش «داستان سفر درخت توت» درباره مراحل رسیدن به مرحله اجرای این اثر اضافه کرد: تمرین‌های این اجرا در کنار بازیگر اثر مرتضی سالاری نزدیک به یکسال پیش در روز‌های اوج کرونا شروع شد، روز‌هایی که سخت بود و مونولوگ بهترین گزینه برای زیستن در تئاتر طی شرایط کرونایی بود. در نهایت با ادامه تمرینات و کاهش میزان بیماری کرونا شرایط اجرای این اثر مهیا گردید.
وی درباره رونق دوباره تئاتر اظهار کرد: طبیعتا مثل تمام اهالی تئاتر از اینکه بار دیگر شاهد ثبات در اجرای آثار هستیم خوشحالم، رونق فعلی تئاتر و بازگشت هنرمندان و مخاطبان به این عرصه برایم بی نهایت لذتبخش است.
وی پیرامون ایجاد فضای رقابتی در تئاتر پساکرونا اضافه کرد: اساسا تئاتر را جایی برای رقابت نمی‌دانم. به نظرم یک فرق‌های اساسی بین ورزش و هنر وجود دارد، من رقابتی با کسی ندارم و به نظرم هر اثری اگر از اعماق وجود سازندگانش راهی به بیرون پیدا کرده باشد خاص بوده و وارد رقابت نمی شود.
این کارگردان تئاتر درباره وضعیت فعلی رعایت پروتکلهای بهداشتی در سالنهای تئاتر اضافه کرد: خوشبختانه سالنهای تئاتر یکی از اماکنی هستند که به خوبی در آنها شاهد رعایت پروتکلها هستیم، به شخصه مخالف برخورد‌های صفر و صدی هستم و منظور نظرم صد در صد شدن یکباره ظرفیت سالنهای تئاتر است، نه به اینکه تئاتر با هر اتفاقی تعطیل می‌شد و نه به اینکه به یکباره و دقیقا زمانی که مخاطبان کم کم به شرایط اعتماد می کردند ظرفیت ها را به حداکثر رساندند. در کل به نظر من همچنان باید به رعایت کامل پروتکلها اهمیت دهیم تا هر دو سمت، هم مخاطبان و هم گروه اجرایی با احساس آرامش به تولید و تماشا بپردازند.
وی درباره دلیل عدم حضور این اثر در جشنواره تئاتر فجر افزود: زیاد به جشنواره علاقه ندارم و دوست دارم که نظر اصلی بر اثرم را مخاطبان بدهند نه تعداد اندکی داور که هر کدام سلیقه ای خاص خود دارند.
کلانتری پیرامون کارهای آتی خود در عرصه تئاتر اضافه کرد: در حال حاضر مشغول تمرین نمایشی به نام «ایران_مراکش» هستیم، نویسنده این نمایشنامه هم خودم هستم و قصد دارم تا در سال آینده آن را به اجرای عموم برسانم.
وی درباره دوران کرونا و تاثیرش بر اهالی تئاتر خاطرنشان کرد: اپیدمی کرونا جنبه‌های مثبت و منفی مختلفی داشت، شاید منفی‌ترین و سخت ترینش برای خود من روبرو نشدن با مخاطب و عدم امکان تولید کار بود. اساسا شما وقتی کار تئاتر می‌کنید بیشترین دستاوردتان انرژی دریافتی از مخاطبان است و نبود این انرژی باعث سرخوردگی زیادی برای من شده بود. اما خوب از طرفی برای خود من فرصت خوبی برای بیشتر خواندن، بیشتر دیدن و شنیدن و حتی بیشتر نوشتن شد. به عنوان مثال مونولوگ «داستان سفر درخت توت تنهای خونه مادری بعد از یک دوره افسردگی کوتاه مدت» را در روز‌های کرونا نوشتم. در روز‌هایی که شاید زندگی برایم معنا‌های جدیدی پیدا کرد و لمس مرگ نزدیک‌تر از قبل شد.
